Dape go wi. Oftewel: Daar gaan we!

In de afgelopen maand ben ik mij goed gaan verdiepen in het land en het lot dat gehandicapten daar hebben. Ik ben schokkende verhalen tegengekomen. Zoals het verhaal over een gehandicapt kindje die na een operatie nooit meer is opgehaald door de ouders….
Mijn oom, zelf zo’n wonderlijk persoon, is de reden dat ik bewust voor deze doelgroep gekozen heb. Ik ben met hem opgegroeid en ik ben ervan overtuigd dat me dat erg gevormd heeft als persoon. Vooral degene die door een meervoudige handicap dag en nacht intensieve zorg nodig hebben vind ik mooi omdat hun gevoelens heel puur en oprecht zijn. Vinden ze je leuk, dan lachen ze. Vinden ze je niet leuk, dan reageren ze boos of chagrijnig. Zij kennen niet het achterbakse dat wij wel kennen; leuk en aardig doen omdat dat van je verwacht wordt. Heel verfrissend vind ik dat.
Tijdens mijn stage heb ik twee diensten meegedraaid op een groep waar acht ernstig meervoudig beperkte cliënten wonen. Van deze mensen heb ik geleerd hoeveel je af kunt lezen aan iemands non-verbale communicatie. Bijvoorbeeld een brede glimlach bij een aanraking of een grapje. Of met het beetje kracht dat ze bezitten een arm uitstrekken om te voelen waar je bent, als ze je kwijt zijn. Waar wij soms bang zijn voor afwijzing, en daardoor gevoelens ontkennen of verhullen, uiten zij ‘gewoon’ hun liefde zonder na te denken of dit wel wederzijds is en welke consequenties het heeft.

Toen wij klein waren kroop mijn oom op handen en voeten achter ons aan en riep hij: ‘Ik ga jou opeten!’ Om daarna zichzelf te corrigeren: ‘Oh nee, ik ben vegetarisch’. Ik kan je vertellen dat dat best eng is als iemand bij die woorden gromt en toch een kop groter is dan jij. Maar aan de andere kant zei hij tegen iedereen heel trots: ‘Dit is mijn kind’, om daarmee zijn liefde kenbaar te maken en zat hij mij luidkeels aan te moedigen tijdens het afzwemmen (‘Goed zo, mijn kind!’). Toen ik op Terschelling woonde, kreeg ik een filmpje doorgestuurd van mijn ouders waar ze tegen mijn oom zeiden: “we maken een filmpje voor Judith”, waarop hij zwaait en tegelijkertijd zijn tong uitsteekt naar de camera.
Al vrij snel groeiden wij boven hem uit en overleed hij helaas inmiddels drie en een half jaar geleden, maar ik denk veel aan hem. Zeker bij verhalen over mishandeling en verwaarlozing in Suriname omdat ik mij daar helemaal niks bij voor kan stellen. Ik heb ontzettend veel van hem geleerd. Hij vond iedereen aardig en zag altijd het goede in de mens. En dat is knap lastig, maar hij kon dat. En zo zou ik nog wel úren door kunnen gaan over deze té leuke doelgroep.

Ik denk dat ik gewoon al 23 jaar een soort bord voor mijn kop heb. In ons ‘veilige’ landje waar de zorg toch best goed is en we gehandicapte mensen opnemen in de samenleving heb ik er nooit bij stil gestaan hoe het er aan de andere kant van de wereld aan toe gaat.

Sinds afgelopen september heb ik mij erg ontheemd gevoeld. Mijn kamer in Nijmegen heb ik onderverhuurd en de kamer waar ik vervolgens ben gaan wonen bleek niet te zijn zoals verwacht. Na nog twee keer verhuisd te zijn in één maand had ik het wel gehad. Ik heb geen moment gehad dat ik zonder dak boven mijn hoofd of zonder eten de nacht door moest brengen. En toch wist ik dat ik steeds weer weg moest. Ik ben me de laatste tijd heel bewust van de mensen die ik om mij heen heb waar ik altijd op kan terugvallen. En daar ben ik meer dan dankbaar voor; de vrouw die mij heel gastvrij een half jaar in huis heeft genomen, mijn ouders en zussen die me hebben gesteund in de periode dat ik het allemaal best lastig vond, mijn vriendinnen die me met een lief kaartje of appje steeds weer wezen op de mooie dingen in het leven…. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik heb in die tijd heel goed leren beseffen dat sommige mensen niet zo’n vangnet hebben, waardoor ze wel op straat zouden kunnen belanden.

Ik vrees voor wat we te zien gaan krijgen. Aan de andere kant is mij de noodzaak helder dat er goede zorg moet komen voor deze kwetsbare groep. Als beginnend diëtist wil ik heel graag mijn hulp aanbieden.
Ik kan dus echt niet wachten om daar heen te gaan, hoewel het door die verhalen toch ook een beetje dubbel is.

Kunnen jullie je trouwens mijn vorige blog nog herinneren waarin ik schreef dat we onze tickets verkeerd hadden geboekt waardoor we de toeristenkaart/visum niet meekregen? We hebben hem nog steeds niet…. Want ja, Jut en Jul kunnen geen kaart lezen en niet plannen. Of we zijn gewoon al aangepast aan de Surinaamse mentaliteit (lees: om kwart voor drie aankomen als het consulaat om twee uur sluit). Dus volgende week een nieuwe (laatste) poging… drie keer is scheepsrecht, toch? Tja, wij gaan toch écht samen op reis dus ik kan jullie verzekeren dat dit soort verhalen nog vaker voor gaan komen deze drie maanden.

Maar met goede moed en heel veel zin vliegen we volgende week dan toch echt. Dit is dan ook mijn laatste blog vanuit Nederland.
Ik ben klaar om te gaan. Ik heb zelfs het Surinaamse volkslied geleerd en geprobeerd wat sranang te praten. (Ja echt!)
Volgende week zondag kwart over drie is het dan echt zo ver. (Nu is het nog een kwestie van met de Nederlandse mentaliteit op tijd op het vliegveld te zijn).

Heel veel liefs!