Voel hoe de zon straalt, die deel ik samen met jou

Deel 1

Lieve allen,

Dinsdag gingen we een Surinaamse studentenpas aanvragen; daarmee krijg je kortingen op tours/trips, eten en drinken en ontspanningsmogelijkheden. We waren daar in gesprek met een Nederlandse man die ons die pas gaf toen er een Surinamer binnenkwam met een papegaai op een stok. Wij waren meteen, maar dan ook echt METEEN, verliefd op dat prachtige beest! We kregen die stok en hebben een hele tijd met Arnold, de papegaai, zitten knuffelen. De man met wie we in eerste instantie in gesprek waren ging op een gegeven moment maar gewoon weer dingen voor zichzelf doen omdat er geen normaal gesprek meer met ons mogelijk was toen we eenmaal die Arnold zagen. Stiekem vond hij het erg grappig hoe wij tegen dat beest stonden te praten. Hij heeft foto’s van ons met die papegaai gemaakt en zat achter z’n laptop steeds te lachen om ons. Ik denk dat jullie je wel een voorstelling kunnen maken van hoe dat eruit zag…

Woensdag was de kennismaking bij Betheljada; de stichting waar wij ons onderzoek bij doen. Het is de enige stichting in Suriname waar mensen met een beperking na hun 18e kunnen blijven wonen waardoor er een grote diversiteit in cliënten is. We werden bij aankomst hartelijk ontvangen door Marion, hoofd personeelszaken. Ze gaf ons een rondleiding door de stichting. De stichting bestaat uit een groep voor kinderen die dagopvang krijgen en 4 groepen van in totaal 32 cliënten die 24-uurszorg nodig hebben en dus wonen bij Betheljada. Daarnaast heeft Betheljada ook een activiteitencentrum voor cliënten van de 24-uurszorg. We kwamen binnen en we zagen in elke groep verschrikkelijk ondervoede kindjes liggend op bedjes of zittend in een rolstoel. Je moet je voorstellen dat je letterlijk botjes ziet in de benen en armen en tegelijkertijd een bolle buik. Maar we waren van te voren redelijk voorbereid op wat we zouden zien daar waardoor de schok toch best wel meeviel, hoe verschrikkelijk het ook was om te zien. Ik ben bij cliënten gaan zitten/liggen/staan en heb contact gemaakt door ze licht aan te raken. Het mooie was dat als ik door die aanraking liet weten dat ik er was en daarna mijn hand op hun schoot of naast hun legde ze uit zichzelf mijn hand zochten en hun vingers om de mijne klemden. Sommigen gleden van het schaterlachen bijna uit hun rolstoel toen we grapjes maakten (en zo grappig zijn we echt niet…). Ze vonden het allemaal gewoon zo leuk dat we er waren! Marion gaf aan dat er een ernstig tekort aan personeel is waardoor ze niet alles kunnen doen voor de cliënten wat ze zouden willen doen. We gaan dus de komende maanden zwemmen met de cliënten maar ook een stukje wandelen of anderszins zorgen dat het personeel wat verlicht wordt in hun taken omdat wij het super leuk vinden veel tijd met ze door te brengen en die tijd ook hebben nu.

De mensen die ons kennen weten dat Daniëlle en ik in Nederland al bang zijn voor (kleine) spinnen. En dan kom je in Suriname en zitten er ineens kakkerlakken in je (bad)kamer en zijn de spinnen drie keer zo groot als in Nederland. Op dag één hielden we de wacht bij elkaar als de ander naar de wc ging, om wanneer diegene in de badkamer begon te gillen, te komen helpen. ‘Hoe dan?’ zal je je ongetwijfeld afvragen. Geen idee. Het idee was leuk.
Maar nu na een paar dagen gaan we gewapend met een gifspray af op de ongewenste bezoekers. Daniëlle is de dapperste van ons twee. Die kroop onder mijn bed toen daar een kakkerlak zat om hem uit mijn kamer te werken. Inmiddels zijn we er aan gewend en vinden we ze vooral nog heel vies maar ik denk dat we pas een fractie van alle beesten hier gezien hebben.

(Zie vervolg)