We're all just human.

Hallo allemaal,

In mijn vorige blog vertelde ik jullie over een jongetje die we proberen te helpen aansterken. Ik denk dat jullie graag willen weten hoe het verder gaat met hem (voor het gemak noem ik hem even C.). Daarom zal ik regelmatig iets over hem vertellen in mijn blogs.
Maandag kwamen we terug bij Betheljada en toen hebben we C. meteen opgezocht. Hij bleek nog niet de juiste voeding te hebben gekregen helaas dus er was feitelijk nog niks veranderd. Degene die daarover gaat vertelde ons dat de chauffeur die dag een nieuwe poging zou doen om de sondevoeding op te halen.
Maar daarmee is het verhaal C. nog niet klaar. Hij had namelijk ook nog geen (rol)stoel. Hij lag hele dagen op een zitzak en kwam dus steeds niet buiten. C. is 10 jaar oud en zijn lengte past bij zijn leeftijd. Dus het is al best een grote jongen en daardoor is het ook vrij ‘onhandig’ om met hem rond te lopen. We zagen op de gang bij de dagopvang een soort buggy staan en hebben die gewoon meegenomen. (Dat klinkt alsof nu iemand zijn buggy kwijt is. Maar dat is heus niet zo hoor). We hebben hem erin getild om te kijken of dat paste en nou was dat niet helemaal het geval dus zijn benen moeten wel op de voetensteun geplaatst worden, anders bungelen zijn voeten tegen de wieltjes aan. Maar hij zat wel stevig en ook eindelijk rechtop! Door zijn longontsteking heeft hij veel slijm die hij op eigen kracht op kan hoesten. Hij kan alleen zijn hoofd niet naar voren bewegen om het slijm er ook echt uit te krijgen. Dus wij pleiten erg voor een stoel waarbij hij rechtop kan zitten. Daniëlle en ik waren dan ook helemaal gelukkig dat we een buggy voor hem geregeld hadden. Sinds zijn komst bij Betheljada was hij om die reden nog helemaal niet buiten geweest dus daar hebben we meteen verandering in gebracht. We zijn met hem gaan schommelen (op een rolstoelschommel) en hebben even een rondje in de frisse lucht gemaakt. We zagen dat hij steeds alerter werd en dat hij kleur kreeg op zijn wangen. (Ja, ook bij donkere huidjes kun je kleur op de wangen zien). Toen we het idee hadden dat het teveel werd voor hem, doordat hij weer wat moest hoesten, hebben we hem weer teruggebracht naar zijn woongroep.
Daarna zijn we nog wat gaan knuffelen met bewoners. Het blijft fijn om elke dag een rondje te doen over de verschillende afdelingen/groepen en even die mooie snoetjes te zien. Sommigen nemen we even op schoot als we zien dat daar behoefte aan is en die wiegen we dan wat heen en weer. Anderen willen graag een bal overgooien (lees: vooral rollen) of lachen heel hard als we een geintje uithalen.
We zijn maandag vroeg naar huis gegaan om nog rustig aan ons onderzoek te kunnen werken. En toen we daarna nóg altijd tijd overhadden zijn we anderhalf uur samen gaan wandelen.
Ik vind het heel fijn om te merken dat Daniëlle en ik het super goed hebben samen. Dat is van te voren toch even spannend. We kennen elkaar sinds jaar één van de opleiding en zijn echt goede vriendinnen geworden maar we hebben nog nooit samengewerkt. Dus dat had heel erg kunnen botsen hier in het verre Suriname. Maar we zitten qua denkniveau op één lijn en we zijn allebei nog steeds heel blij dat we deze stap gezet hebben. Nu lijkt het misschien alsof het hier één groot feest is maar wij hebben ook echt wel momenten dat we denken waar zijn we aan begonnen. Maar uiteindelijk trekken we elkaar er weer doorheen en dat is wel heel erg belangrijk. We kennen elkaar echt door en door dus als er iets is hoeven we niet zoveel uit te leggen.

Maandagavond zag ik een oproepje op onze intranet van school of er dinsdag mensen iets wilden komen vertellen op school over de minor die ze gevolgd hebben zodat tweedejaarsleerlingen zich kunnen gaan oriënteren. We hebben een mail gestuurd (voor jullie ‘s nachts) dat we het eigenlijk wel heel leuk zouden vinden om wat te vertellen maar dat we in Suriname zitten dus dat het via skype zou moeten. Toen we dinsdag wakker werden zagen we een berichtje dat ze erg blij waren met onze mail en graag skype aan wilden zetten voor ons. Lekker last-minute dus maar wel heel erg tof. Half 12 ’s middags onze tijd hebben we geskypet met leerlingen die wij vorig jaar nog les hebben gegeven. Zodra we verbinding hadden was ook de eerste reactie van de leerlingen ‘hee, die ken ik!’. Heel grappig was dat. Daniëlle en ik hebben allebei een andere minor gedaan dus we hebben na elkaar iets verteld en vragen beantwoord. Maar natuurlijk kwamen er ook vragen over Suriname en ons onderzoek. Ik vind het heel fijn om anderen te vertellen over datgene wat ik zelf zo leuk vind om te doen. En stiekem hoop ik natuurlijk dat ik anderen ook enthousiasmeer. Al was de opkomst wel dramatisch.
Daarvoor begon onze dag dinsdag met intervisie. We konden even weer wat vragen stellen aan onze Nederlandse schoolgenoten en horen hoe het hun vergaat. Dat is toch ook wel heel leuk.

’s Middags kwamen we aan bij de stichting en we zijn vrijwel meteen langs C. gelopen. We zagen hem ineens om zich heen kijken en geluidjes maken wat ie hiervoor nooit deed. Sinds maandag krijgt hij eindelijk de goede sondevoeding en ook op de juiste momenten! We spraken het aanspreekpunt en zij vertelde dat de moeder van C. ook langs is gekomen en dat ze verbaasd was over hoe goed het met haar zoon gaat. Dat vonden we zo fijn om te horen! We zijn er nog lang niet maar wat een goede eerste stap!
Na met vier bewoners te hebben gesnoezeld en een workshop bij te hebben gewoond zijn we gaan shoppen. Maar kan iemand mij vertellen wat dat is met westerlingen en hun reputatie? Overal waar we willen shoppen worden we letterlijk van rek tot rek gevolgd door verkopers. Er is zelfs iemand voor de pashokjes gaan zitten toen we gingen passen. Niet dat ze iets zeggen of dat ze vragen of ze ergens mee kunnen helpen. Ze volgen ons gewoon de hele tijd. Terwijl ik juist zou denken dat mensen die in een financiële crisis verkeren (Surinamers in dit geval) eerder iets zouden stelen dan de westerlingen die in verhouding veel meer te besteden hebben. Maar voor Surinamers zijn de verkopers veel vriendelijker. Of zien wij eruit als misdadigers? Dan graag eerlijk zeggen want dan moeten we daar maar iets aan gaan doen.

Mijn benen zien er na 3 weken Suriname uit alsof ik door een haai gebeten ben. De muggen weten me wel te vinden helaas. Het ziet er heel dramatisch uit omdat ik blijkbaar een allergische reactie heb en vocht vasthoud. Ik heb de wonden hier al een paar keer ontsmet met 70% alcohol maar het herstelt maar niet. Dat zou wellicht kunnen komen omdat ik gek wordt van de jeuk en er niet af kan blijven. Ik heb zo ongeveer alles al geprobeerd maar ondertussen doen mijn benen pijn met alles wat ik doe en bij elke lichte aanraking. Surinamers geloven ook gewoon niet dat het muggenbulten zijn (‘dat is toch niet van die muskieten, boy?’). Vandaag ben ik toch maar langs de huisarts gegaan. Ze vroeg of ik veel sta op een dag. En toen moest ik vertellen dat ik eigenlijk hele dagen alleen maar sta en rondloop. Vaak ook met een zware bewoner op de arm. Om die reden moet ik nu minimaal twee dagen met mijn benen omhoog blijven zitten. Verder heb ik twee kuren gekregen om de allergische reactie tegen te gaan.
Woensdag zouden we gaan zwemmen met de bewoners van Betheljada maar door die wonden op mijn benen leek het me beter om op de kant te blijven. Daniëlle is wel met ze gaan zwemmen. Ik heb het geluk dat ik in Nederland al eens met deze doelgroep heb mogen zwemmen. Het was me het gespetter wel hoor.

Donderdag zagen we dat C. weer erg verzwakt was. Hij is afgevallen en lijkt opnieuw een longontsteking te ontwikkelen. Dat is wel heel naar om te zien.
’s Middags hadden de verzorgsters een vergadering waardoor alle stagiaires achterbleven op de afdelingen. Wij hebben een aantal bewoners bij elkaar gezet en zijn liedjes gaan zingen (100.000 keer ‘op een grote paddenstoel’ en ‘hoedje van papier’). Daniëlle is gaan schminken en we hebben boekjes voorgelezen. Het grappige was dat ze allemaal in de buurt bleven omdat ze het zo gezellig vonden. Zo hadden we onze afdeling in ieder geval goed onder controle. Wel heb ik voor het eerst iemand een epileptische aanval zien krijgen. Dat vond ik wel heftig, al kwam hij er zelf gelukkig weer uit.

We leren Suriname nu steeds beter kennen. Inmiddels zijn we er bijna 3 weken. Wat vliegt de tijd!!
Ik moet zeggen het went nog steeds niet dat mannen allemaal ongepaste opmerkingen maken. De ene opmerking is grover dan de andere. Soms is het alleen wat gesis, soms getoeter maar ook vaak rare opmerkingen. Zoals wanneer we met een lange jurk of rok fietsen, we dan de opmerking krijgen ‘Ey, laat maar lekker wapperen hoor’. Tot nu toe zijn de Surinaamse mannen die geen opmerking naar ons gemaakt hebben en met wie we een gewoon, normaal gesprek konden voeren op één hand te tellen.
Maar Suriname zelf heeft wel iets intrigerends. Hier kunnen een synagoge en een moskee naast elkaar staan. Wij Nederlanders, kunnen daar nog veel van leren. Zodra de zon hier schijnt vind je ons twee buiten want we doen een poging om met een bruin kleurtje terug te komen terwijl de Surinamers met deze hitte binnenblijven. We worden uitgelachen door de Surinamers omdat we hun kleurtje proberen te kweken. Maar ja, je moet toch wat in het verre Suriname.

Vandaag en morgen moet ik maar in de hangmat blijven liggen. Wel saai maar gelukkig heb ik nog genoeg boeken om te lezen en muziek om te luisteren.

Gauw weer een nieuwe update.
Liefs!