Waar we ons kamp opslaan is thuis

Vandaag zitten de drie maanden in Suriname er alweer op. De tijd is echt voorbij gevlogen en wat was het een mooie periode!

In mijn vorige blog schreef ik over de slang die ik om mijn nek heb gehad, Bertje de Boomboa. Toen ik afgelopen week in het vogelpark was, waren daar ook slangen. Onze gids vroeg of wij er daar één van om onze nek wilden en heeft onze ‘ja’ doorgegeven aan de eigenaar van het park. Toen we langs de bakken liepen pakte de eigenaar weer een boomboa uit de bak. Ik vroeg hem of ik elke slang om mijn nek mocht die ik wilde. Hij zei dat we op de giftige slangen na, alle slangen om onze nek mochten leggen. Ik wees er eentje aan die achterlijk groot en dik was maar ik wilde dat voor mezelf heel graag doen. Ik schrok eventjes toen hij met die slang naar buiten kwam maar dat ging al vrij snel over. Hij liet me zien hoe ik de slang beet kon pakken en toen ik hem goed vast had was er weinig spannends meer aan. Het was een prachtig beest maar hij was ook heel intimiderend. Het voelde als een soort overwinning op mijzelf.

Daniëlle is ons laatste weekend in Suriname 4 dagen op trip geweest. Behalve naar de stichting gaan had ik niet hele speciale plannen. Een huisgenootje van mij wilde graag zaterdag een auto huren maar niet in haar eentje dus ik stemde meteen in om mee te gaan. Het leek me heerlijk om zelf te kunnen bepalen waar we heen zouden gaan. We waren bij het autoverhuurbedrijf toen de verhuurder Eveline liet zien hoe de auto in elkaar zat. Hij gaf ons een kaartje met zijn nummer erop en zei ‘ik geef deze aan jullie mee en vooral jij moet deze hebben’ terwijl hij het kaartje aan mij gaf. Hij voegde er nog aan toe ‘want jij bent zo schattig en je moet me echt appen’. Ik was helemaal verbijsterd. Ik kon er niks aan doen maar ik heb hem toch wel uitgelachen want het was een vrij belachelijke situatie. Hij stapte uit en we gingen de weg op. Elke keer als Eveline gas gaf trilde de auto een beetje maar we dachten dat dat wel aan de auto zou liggen. We stopten bij een tankstation om een wegenkaart te kopen (wat ze hier trouwens bijna nergens verkopen) toen Eveline de handrem erop wilde zetten. We kwamen er achter dat de handrem er al op zat. Wat dus eigenlijk super handig was. Behalve dat het de pest voor je auto is om te rijden met de handrem erop. We hebben daar zo hard om gelachen… We waren weer opnieuw op de weg toen we door iemand in een geel hesje de stoep op werden geloodst. We snapten er niks van want we wilden gewoon doorrijden. Hij wees ons ergens te gaan parkeren, maar nog voor we daar gehoor aan gaven vroeg ik die man vriendelijk of we niet gewoon door mochten rijden. ‘Jawel!’ antwoorde hij. Lachsalvo nummer 2. Want ja, dat was gewoon een zelfbenoemde verkeersregelaar die dan daarna om geld gaat vragen. We schoten dus maar weer de weg op en gingen vol goede moed naar plantage Peperpot. In een auto met het stuur aan de andere kant zit alles andersom dan je gewend bent. Zo deed Eveline een paar keer de ruitenwissers aan in plaats van de richtingaanwijzers. We moesten Peperpot op de gok vinden want het is niet gelukt een kaart te bemachtigen. Dus we hebben veel de weg gevraagd, alleen als je het aan 6 mensen vraagt, krijg je 6 verschillende antwoorden hier in Suriname, dus we hebben het vooral op ons gevoel moeten rijden. We kwamen aan bij plantage Peperpot maar deze was helaas al een tijdje niet meer in gebruik, we hoorden dat dat komt omdat er beslag op is gelegd maar of dat waar is weet ik niet. We besloten een andere plantage op te gaan zoeken en zijn opnieuw op het gevoel gegaan. We kwamen aan bij de Surinaamse rivier waar je, voor nog geen 2 euro, met een bootje over kon naar plantage Frederiksdorp. Dit is wel een goedlopende en goedverzorgde plantage waar gidsen je rond leiden en het verhaal achter de plantage kunnen vertellen. Onze gids was helaas vooral een verkooppraatje aan het houden over hoe fijn het was om hier als toerist te overnachten en liet ons de huisjes van binnen zien. We hebben maar één verhaal over de omstandigheden tijdens de slavernij gehoord, wat ik jammer vond want daar had ik eigenlijk wel meer over willen horen omdat ik er nog heel weinig van weet. Maar hij had wel gelijk, het was inderdaad een fantastische plek om te verblijven. Na de rondleiding besloten we terug te gaan naar onze auto. We kwamen bij de auto aan en Eveline moest achteruit over een smalle, modderige weg tussen auto’s door rijden. Een man probeerde haar te helpen eruit te komen toen hij zei ‘ik zou wel je handrem eraf halen want het achterwiel draait niet’……… Ondertussen was de halve Surinaamse bevolking kwaad op ons omdat het even duurde voor we er netjes uit waren en waren we een heuse toeristische attractie, want er was serieus iemand aan het filmen hoe we achteruit reden. Maar ach we waren weer veilig op de weg. We gingen naar huis en ik merkte dat ik ontzettend pijn aan mijn voet had. Ik deed m’n schoen thuis uit en zag dat ik weer een dikke voet had van de muggen. Maar niet alleen dat, ook heb ik een ingegroeide teennagel (again) en is het tussen mijn tenen gaan ontsteken. Er op staan gaat dus even niet heel goed maar gelukkig hadden we de auto gehuurd en reed Eveline me overal heen. We hebben hem voor één dag gehuurd maar omdat zondag het verhuurbedrijf dicht was mochten we de auto maandag in komen leveren zonder dat we meer hoefden te betalen. Dat kwam dus eigenlijk best goed uit want nu konden we met de auto boodschappen doen en hoefde ik niet zo heel veel te lopen. Eveline wilde zaterdagavond nog graag even langs een klein vliegveldje hier om te kijken bij een zweefvliegclub, omdat ze daar in Nederland zelf aan doet. Ik ben met haar meegegaan en tegen de tijd dat we weer terugreden was het alweer donker. Het duurde even voor Eveline het kleine licht van de auto had gevonden, want ook die zit weer op een andere plek dan dat ie in Nederland zit. We stonden voor het stoplicht om rechtdoor te gaan maar twijfelden ineens of we op de goede weg stonden. Eveline vroeg aan onze buurvrouw (dat is het handige van altijd met je raam open rijden) welke kant de weg naar Paramaribo was. Ze wees dat we naar rechts moesten en bood aan dat we voor haar mochten gaan staan. De weg waar we naar toe moesten bestond voor onze kant uit een tweebaansweg en voor de andere kant uit een driebaansweg met daartussen een vluchtheuveltje van gras. Eveline reed vol de linkerkant van de driebaansweg op waar een auto netjes voor het stoplicht stond te wachten. Ze reageerde onmiddellijk door over de vluchtheuvel heen te scheuren om op de juiste weg te komen. Wat moeten die mensen wel niet van ons gedacht hebben… Het was eventjes doodeng maar toen we weer veilig op de goede weg zaten hebben we het uitgeproest. Wat een dag, zeg! We hebben best wel een engeltje op onze schouders gehad. Verder kan ze echt heel goed rijden en is alles goed gegaan. Hoewel ik ook wel begrijp dat dat moeilijk te geloven is na deze verhalen.

Een aantal weken geleden deden wij mee aan de wandelmars met de stichting. We kregen een simpel groen shirt met daarop de naam van de stichting maar we hebben de laatste dagen dat shirt omgetoverd in een mooi aandenken aan de stichting door van een aantal bewoners en wat collega’s de handen in textielverf op het shirt te drukken.

Gister was ons afscheid bij de stichting en in ons huis. Het afscheid bij de stichting was heel groot en mooi. Marcia had voor ons een tas gemaakt en Whitney had voor ons een armbandje met daarop de letters I love Su gemaakt. We kregen van Marcia, Bjorn en de directeur een praatje en wilden zelf ook nog graag iets kwijt. Marcia moest tijdens haar praatje al huilen waardoor ik mee ging doen en Daniëlle en ik met moeite ons zegje hebben gedaan. Wel bijzonder om te zien dat de mensen die voor ons veel zijn gaan betekenen ook van ons zijn gaan houden. We hadden bij ons huis spullen ingezameld om te doneren aan de stichting dus ook dat hebben we overhandigd op de dag van ons afscheid. We hebben vanochtend nog één ronde bij de stichting gedaan dus nu is het echt definitief afgelopen voor ons. Ik vind het wel echt heel moeilijk. Ik ga ze allemaal ontzettend missen maar er zijn een paar pareltjes die wat extra ruimte in mijn hart hebben ingenomen. Eén van die kinderen weet mijn naam nu sinds een week en roept me de hele dag. Gister vroeg ze “wanneer kom je weer?” Ik kan ze alleen niet uitleggen dat we weer terug moeten en dat dat niet door hun komt.

Het afscheid in ons huis was gezellig. Het huis is inmiddels aardig uitgedund van 20 mensen naar 10 mensen. We zijn met z’n allen roti gaan eten en daarna hebben we nog een drankje gedaan. Het voelt heel raar om alles voor het laatst te doen maar ook kijk ik wel naar een paar dingen uit in Nederland. Vooral een warme douche, een donzen dekbed en een stoffen bank.

We hebben vanochtend ons huis uitgecheckt (waarbij ik mijn vinger in de ventilator kreeg) en morgen landen we vroeg in de ochtend op Schiphol. Het wordt een lange dag/nacht. We zitten inmiddels op het vliegveld waar ik dit blog nu schrijf. Ik vind het moeilijk om weg te gaan maar we hebben het gelukkig wel echt heel goed af kunnen sluiten.
Ik ben vooral heel benieuwd hoe snel ik weer kan wennen in Nederland en hoeveel ik nog terug ga verlangen naar hier.
Volgende week publiceer ik mijn laatste blog en zal ik ook laten weten hoe dat wennen in Nederland me vergaat.

Veel liefs, voor het laatst vanuit Suriname!!