Not all who wander are lost...

Hoi allemaal,
Dit is inmiddels alweer mijn achtste blog. Time flies when you’re having fun.

Daniëlle en ik hebben besloten een bucketlist te gaan maken. Zo’n lijst met dingen die je gedaan wil hebben voor je doodgaat. Niet dat we bezig zijn met doodgaan, integendeel. We leven nu juist meer dan we in Nederland deden. Maar we hebben het er wel over. Op een realistische manier. Meer van: ‘wat doen we als…’. De eerste dag dat ik medicatie vanuit hier gebruikte (tegen de allergische reactie) sliep ik uit tot 11 uur ‘s ochtends. Dat is nog geen enkele keer voorgekomen sinds we in Suriname zijn dus Daniëlle heeft zich toen wel even zorgen gemaakt of ik er nog wel was omdat ik niet reageerde op berichtjes. Het is goed om het bespreekbaar te maken, zonder dat het een ‘happening’ wordt.

Maar het is fijn om dromen voor de toekomst te hebben. Het afgelopen jaar was naar Suriname gaan en afstuderen een droom. Maar inmiddels zijn we alweer een maand hier en is afstuderen binnen handbereik waardoor het tijd is voor nieuwe dromen. Eén van mijn grootste dromen is het worden van diëtist voor mensen met een beperking. Maar ik zou ook graag een keer willen backpacken, Spaans vloeiend willen leren spreken en schrijven en mijn motorrijbewijs halen. Ik heb er zin in nieuwe dromen na te gaan jagen.

Vorige week zijn we naar de palmentuin geweest. Dat is een bekend park in Suriname, waar je overal palmbomen ziet. Toen we daar liepen kwam het besef wel even van ‘we zijn nu echt bezig een droom uit te laten komen’ en ‘hoe vet is het dat we hier zijn’.
Ik ben heel lang jaloers geweest op anderen. Anderen zijn altijd mooier, succesvoller en leuker dan ik. Vind ik. Maar ik besef te weinig hoeveel ik al bereikt heb. Dat besef komt nu steeds meer. Heel cliché hoor, maar hier in Suriname heb ik tijd om daarover na te denken. Naar Suriname gaan en werken met mensen met een beperking is iets wat ik voor mijzelf heb gedaan. Vanaf nu ga ik dat nog meer doen. Zo denk ik er ook over om in mijn eentje nog een week naar Curaçao te gaan, nadat we in Paramaribo zijn geweest. Een autorijbewijs is zeker praktischer dan een motorrijbewijs maar rijden op een motor maakt mij blij dus ga ik eerst voor mijn motorrijbewijs.

Onze huisgenoten maken vrijwel wekelijks tripjes naar de binnenlanden. Naast dat de tripjes heel veel geld kosten hebben wij beiden niet het gevoel dat we dat persé veel moeten doen. Tuurlijk willen we ook de binnenlanden zien maar er valt nog zoveel in Paramaribo zelf te ontdekken aan cultuur en geschiedenis. Voorlopig willen we eerst dat nog ontdekken voor we bakken met geld uit gaan geven aan binnenlandse tripjes. We vinden het al heel leuk om de stad steeds beter te leren kennen en om veel te leren over de geschiedenis van Suriname. We kennen de wegen al heel goed in Paramaribo. We improviseren hoe we gaan fietsen omdat we toch inmiddels weten hoe we weer terug kunnen komen bij de straten die we kennen. Afgelopen week was er een staking in het centrum van Paramaribo. Op de heenweg konden we er prima doorheen fietsen maar op de terugweg werd dat lastig. Ze kennen hier niet de borden die ze in Nederland hebben met ‘volg A’. Dus we moesten zelf bedenken hoe we er omheen zouden fietsen en dat ging prima. Heel leuk want over minder dan 3 weken krijgen wij beiden bezoek uit Nederland en dan kunnen we ze alles hier laten zien zonder te verdwalen.

Sommige kinderen bij Betheljada zijn moeilijk te lezen. Die moet je kennen om te zien of ze iets leuk vinden want die uiten dat niet door te lachen of door het te zeggen. Anderen kunnen dat beter uiten waardoor je ze niet persé hoeft te kennen. Eén van de bewoners die je goed kunt lezen, I., heeft een relatief hoog cognitief vermogen waardoor je best redelijk met haar kunt communiceren. Niet altijd begrijp ik wat ze zegt maar naarmate je vaker met haar praat, begin je haar zinnen te snappen. Articuleren is voor haar heel moeilijk dus je moet het doen met klanken. Gelukkig ben ik daar door mijn oom een beetje in getraind. I. houdt erg van zingen dus we hadden bedacht om haar een nieuw liedje te leren. We stelden dat aan haar voor en ze riep heel hard ‘jaaa’. Toen we de dag erna aan kwamen lopen riep ze ‘liedje, liedje!!’. Dus ze had onthouden dat we haar dat zouden leren wat best knap is. En vol overgave stortte ze zich in het leren van ons liedje. Toen we ons aanspreekpunt tegen kwamen op de gang vertelde I. dat we haar dat geleerd hadden. We leerden haar dat liedje buiten het pand zodat ze weer even van de woongroep af was. Toen we haar vroegen of ze weleens bij de (rolstoel)schommel geweest was (op het terrein) zei ze van niet. Maar dat is best heftig aangezien ze daar al jaren woont. Bewoners komen gewoon niet zoveel buiten helaas. Ze vond het dan ook geweldig dat we haar (en haar vriendje) meenamen naar buiten. Maar toen we ze terug wilden brengen naar de woongroep deed de lift het niet meer. Uiteindelijk hebben we ze via een omweg boven gekregen. Dat zijn wel echt de omstandigheden hier. Veel middelen werken niet (goed) waardoor je er niet van op aan kan. Ik had haar afgezet op de groep en riep ‘Doei I….’ en toen riep ze heel duidelijk en krachtig ‘Doei’ terug. Nu begint ze elke dag heel hard te lachen en te schreeuwen als ze ons ziet. Een heerlijk kind is het. Voor de verzorgsters is dat wat minder want er komt nogal een geluid uit haar keel.
Maar ook steeds meer andere kinderen reageren op ons hier. We besteden zoveel tijd aan de kinderen van Betheljada dat ze ons inmiddels goed kennen. Andersom kennen wij hen ook goed. Niet alleen wat ze leuk vinden of wat ze niet leuk vinden maar ook waar ze vandaan komen en hoe de handicap is ontstaan. Soms door zuurstofgebrek bij de geboorte maar er is ook een kindje die zo hard geslagen is door familie dat hij ernstig meervoudig beperkt is geraakt. Daar draaide mijn maag wel echt van om toen ik dat las in zijn zorgdossier. Gelukkig worden ze allemaal onwijs goed opgevangen bij Betheljada. Betheljada heeft dan weinig (goede) middelen beschikbaar maar ze zijn ontzettend creatief en zetten alles in wat ze kunnen om de kinderen een veilig thuis te bieden.

Met één van de activiteitenbegeleidsters van Betheljada (Marcia) zijn we goed bevriend geraakt. Dus we zitten vaak bij haar om haar te helpen met de bewoners of gewoon om te lunchen en te socializen. De zoon van ons aanspreekpunt is daar ook vaak om zijn huiswerk te doen (hij is 13 jaar en haalt niet altijd even goede cijfers op school. Vooral zijn Engels is niet zo best.) Dus we praten nu alleen nog maar Engels met hem en dat vind hij best vervelend soms. Dan zegt hij iets in het Nederlands en dan zeggen wij dat we het niet begrijpen dus dat hij het in het Engels moet herhalen. En dan lukt dat best maar hij vind het niet zo leuk.
Maandag moesten ze beiden vlak bij ons huis zijn en ze waren van plan om met de bus te gaan. Maar wij zeiden dat ze best achterop de fiets mochten. Dat wilden ze heel graag. Marcia zat bij mij achterop en die jongen bij Daniëlle. In de brandende zon tussen het Surinaamse verkeer krijg je de gekste capriolen. Zij vonden het serieus eng bij ons op de fiets en dat zegt wat want Surinamers staan niet bepaald bekend om hun rijvaardigheid. Wij steken gewoon onze hand uit en racen dwars over de weg. Marcia riep: ‘Je moet toch niet zomaar oversteken?!’ Maar als je dat niet doet sta je na een uur nog steeds te wachten aan de kant van de weg. Aan het eind van de rit zei ze dat ze heel graag nog een keer mee wil achterop de fiets dus eigenlijk valt het best mee hoe eng we rijden. Zij kent Paramaribo als haar broekzak dus het is een soort win-winsituatie als ze nog eens meegaat; zij krijgt een gratis rit en wij een gids.
Als we bij de activiteitenruimte langskomen en zeggen dat we later die dag nog even komen helpen zegt ze ‘ik wacht op jullie’ omdat ze het net zo gezellig vind als wij. Super fijn om te merken dat zij ons ook zo leuk vind.
We weten de weg ook wel in Betheljada. Als de activiteitenbegeleiding iets te laat bij de activiteitenruimte is halen wij de kindjes op uit de woongroepen en beginnen we vast met de activiteiten.

Marcia is al heel lang niet meer echt uit geweest dus we hadden besloten haar een avondje mee uit te nemen. Er stond een danskampioenschap gepland voor middelbare scholen en het leek ons leuk om haar hier mee naar toe te nemen. Dat danskampioenschap was heel anders dan we verwacht hadden. De dansen die gedaan werden waren nogal seksueel getint en voor een middelbare school vond ik dat best verbazend. Maar het niveau lag hoog en we hebben ook een aantal traditionele Surinaamse dansen gezien. Daarnaast waren er een aantal gastoptredens. Zo was er een cabaretier die deels in het Surinaams en deels in het Nederlands praatte. Gelukkig zat ik naast Marcia en kon zij vertalen wat hij zei maar daardoor begreep ik de grap pas als iedereen al was uitgelachen. Maar misschien wel het leukste van de avond vond ik het orkest dat optrad. Ze hadden niet een dirigent zoals je je dat voorstelt: statig, voor de groep, in andere kleding dan het orkest maar met een fluitje dansend door het orkest en terwijl wijzend naar welk deel harder of zachter moest blazen/fluiten/slaan of iets anders instrumentaals. Vervolgens gaf de dirigent het fluitje over aan iemand anders die op zijn beurt zijn instrument doorgaf aan de ‘dirigent’. Zo had je een continue wissel van dirigenten en muzikanten. Het was echt waanzinnig om te zien!

Wel heb ik nog steeds moeite met het pittige eten hier. Niet alleen ik heb daar moeite mee maar ook mijn Crohn. Ik benoem altijd dat ik geen peper eroverheen kan hebben maar blijkbaar is het best moeilijk om dat voor elkaar te krijgen. Negen van de tien keer moet ik mijn eten dus weggeven aan iemand die dat wel verdraagt. Maar gelukkig koken we veel thuis, wat weer geld en buikpijn scheelt.

Woensdag zitten we hier alweer een maand. Met nog twee maanden te gaan zeg ik jullie voor nu weer even gedag! Maar ik hou jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen!

Liefs!