Kijk eens even rustig naar de wereld om je heen

Lieve allemaal,

Heel erg bedankt voor al jullie reacties elke keer. Zo leuk om te lezen!!

Als je besluit om drie maanden naar het buitenland te gaan dan weet je dat je op een gegeven moment weer terug moet naar je oude leven. Je hoopt stiekem dat je geen last gaat krijgen van heimwee en je neemt je voor te genieten van de gehele periode. Maar waar ik geen rekening mee gehouden had is het feit dat ik het best moeilijk vind om naar Nederland terug te komen. Inmiddels heb ik de kindjes zo in mijn hart gesloten dat ik het nu al moeilijk vind te denken aan het feit dat ik straks weer in Nederland ben en ze dus niet meer kan zien. Daarom ben ik nadat Paula weg is gegaan dagelijks bij de stichting geweest, zelfs in het weekend. Is het verstandig? Nee waarschijnlijk niet. Maar het is wel erg fijn om nu de tijd met ze te besteden die ik nog heb. Toen ik na tien dagen weer terug kwam bij de stichting zei een collega tegen me dat één van de kindjes zich heel anders heeft gedragen in de tijd dat we er niet waren. Ik vind dat tegelijkertijd leuk en pijnlijk om te horen. Want nu waren het maar 10 dagen. Ik denk niet dat ik binnen een jaar, of misschien zelfs binnen een paar jaar, terug kan keren naar Suriname. Maar ik vind het ook wel tof om te merken dat zij net zo van ons zijn gaan houden als wij van hen.

In één van de weekenden kwam een gids bij ons thuis met zijn huisdier: Bertje de Boomboa. Bertje werd uit een heuptas gehaald en op onze tafel gelegd. Ik ging erbij zitten en de gids vroeg of ik Bertje om mijn nek wilde leggen. Gek genoeg was ik geen moment bang. Hij is niet giftig maar het is wel een wurgslang. Hij wurgt graag hamsters en cavia’s maar geen mensen. Toch voelde ik hem soms wat strakker om mijn nek trekken waarna de gids hem een beetje losmaakte. Bertje voelde aan als plastic dus als je mij had gezegd dat het een neppe slang was had ik het ook geloofd. Maar als je me van te voren gezegd had dat ik ooit een levende wurgslang om mijn nek zou leggen zou ik je voor gek verklaard hebben.

Op maandag was ik bij de stichting toen ik zin kreeg om ergens te gaan lunchen. Maar vooral om ergens alléén te gaan lunchen. Ook dat had ik nooit van te voren kunnen bedenken aangezien ik dat normaal gesproken helemaal niet durf. Maar eerlijk gezegd vond ik het geweldig! Ik zat lekker in het zonnetje te genieten van mijn lunch met een muziekje aan. Grappig hoe ik ineens een andere kant van mezelf leer kennen nu ik ver weg zit van mijn veilige, vertrouwde wereldje.

Dinsdagavond zou de vriend van Daniëlle terug naar huis gaan. Daniëlle had hem natuurlijk naar het vliegveld gebracht en we hadden afgesproken daarna samen uit eten te gaan om bij te babbelen na ruim twee weken. We waren klaar met eten in een restaurant toen ik op m’n telefoon checkte hoe laat het was. Ik zag dat ik op mijn Surinaamse nummer twee keer gebeld was door een Nederlands nummer. Alleen mensen uit Nederland hebben dat nummer voor nood dus ik was meteen in de stress of het iemand van thuis was met slecht nieuws. Mijn telefoon was eerder die week kapot gegaan dus ik had nog niet alle nummers overgezet naar mijn nieuwe telefoon. Ik belde het nummer terug en ik kreeg Jelte aan de telefoon met de boodschap dat zijn vlucht 23 uur vertraging had dus dat hij terug kwam naar de stad. We hebben afgerekend en zijn hem op gaan halen in de stad. Dus ineens moesten ze de dag erna opnieuw afscheid van elkaar nemen. Dat was wel heel gek als je het eigenlijk al afgesloten hebt voor jezelf.
De volgende ochtend stond een multidisciplinair overleg op de planning bij de stichting. We zouden er samen heen gaan maar door de vertraging van de vlucht ben ik alleen gegaan zodat Daniëlle Jelte opnieuw uit kon zwaaien. Het multidisciplinaire overleg was erg interessant omdat we, op z’n Surinaams, met z’n tweeën aan tafel zaten: ik samen met de organisator (de maatschappelijk werkster van de stichting). Eigenlijk zouden logopedie, fysiotherapie, verpleegkunde en de activiteitenbegeleiding ook vertegenwoordigd worden. Maar zoals vaak in Suriname worden afspraken niet nagekomen. Toch was het wel een goed gesprek, we hebben besproken vanuit onze eigen perspectieven, wat beter zou kunnen in de zorg bij de stichting en konden elkaar zo mooi aanvullen.

Als je mij drie maanden geleden vroeg waarom ik naar Suriname wilde gaan, was mijn antwoord steevast: onder andere vanwege het weer. Heb ik mij daar toch even flink in vergist! Misschien had ik mij iets beter kunnen verdiepen in de seizoenen en dan met name de REGENSEIZOENEN. Regen hier in Suriname is niet gewoon een buitje. Regen hier betekent letterlijk in twee seconden zeiknat worden en verkleumen tot op het bot maar ook door enkelhoge plassen fietsen waardoor de straten onzichtbaar zijn geworden. En ja, dan kom je thuis en wil je lekker warm worden…. Maar dan heb je geen warme douche en maar één dikke trui. Als ik dit vertel aan mijn collega bij de stichting vertelt ze dat zij zich doucht met een tuinslang, dat een douche voor haar echt een luxe is. En ik zeur over het feit dat mijn douche koud is. Mijn leven in Nederland is zo bizar luxe en het is echt een onwijs cliché maar ik besef me dat pas na deze drie maanden want totdat je het met eigen ogen gezien hebt dringt het niet tot je door hoe anderen het hebben.

Ik heb heel lang getwijfeld of ik onderstaande alinea met jullie moet delen. Maar omdat ik jullie dit niet wil onthouden doe ik het toch, ondanks dat mijn reputatie nu bizar hard daalt.
Gister was er hier in huis gif gespoten tegen de kakkerlakken. Als je gif spuit betekent dat dat de kakkerlakken in paniek raken en in eerste instantie uit hun holletjes alle richtingen uit rennen totdat ze dood neervallen door het gif. Er was dus gewaarschuwd dat je alle ramen en deuren goed dicht moest houden tegen kakkerlakken op je kamer, hoewel er altijd wel kieren zijn waar ze doorheen kunnen.
Voor ik ging slapen wilde ik nog even onder mijn bed checken of daar geen kakkerlakken zaten. Ik scheen met mijn zaklamp en zag er een stuk of tien. Op zich kijk ik niet meer op van een kakkerlak meer of minder maar tien vind ik dan wel meteen heftig. Dus ik haalde Daniëlle uit haar kamer om me te helpen de dode kakkerlakken onder mijn bed vandaan te halen. Ik haalde de bezem met daarbij de kakkerlakken onder mijn bed vandaan en zag dat het geen kakkerlakken waren. Het waren nootjes die onder mijn bed waren gevallen bij het verschonen van mijn bed en die hetzelfde formaat hebben als baby-kakkerlakken. Dus nu hoor ik, als ik een kakkerlak zie, ‘of is het een nootje?’…. Super gênant!
Hier in huis gillen ze letterlijk van alles dat beweegt. Dus padden/kikkers, kakkerlakken, muisjes, spinnen, hagedissen… Je wordt hier regelmatig wakker gegild als er weer wat beweegt in huis. Gelukkig liggen wij niet van heel veel meer wakker hier.

Elke maandag en vrijdag komt het dierenasiel langs bij de stichting. Zo krijgen de bewoners op maandag de kans te knuffelen met grotere honden en op vrijdag met kleine puppy’s. Het is aandoenlijk om te zien hoe de kinderen op de dieren reageren en andersom.
Afgelopen vrijdag waren er twee puppy’s ‘s ochtends van de straat geplukt nadat ze daar waren achtergelaten en meteen die middag meegenomen naar de stichting. Zo schuw als ze eerst waren zo tam werden ze bij contact met de kindjes. Maar ook bij de kinderen kwam een lach op de gezichten bij het zien en voelen van de honden.
Inmiddels zijn al drie huisgenoten mee geweest naar de stichting, waarvan één op de vrijdagmiddag toen de puppy’s er waren. Het was mooi om te zien hoe de huisgenoten allen verschillend reageren op het zien van de kinderen. Twee van hen vonden het erg heftig en wilden graag weg na de rondleiding. De derde wilde veel langer blijven en heeft echt met ze geknuffeld.
Ik snap heel goed dat het voor sommige mensen heel heftig is om te zien maar ik vind het soms ook lastig dat ik niet aan anderen kan overbrengen waarom ik zo van de kindjes ben gaan houden. Want die kus of knuffel die ze me allemaal op een andere manier geven maakt dat ze zo uniek zijn. Wij leren onze lippen te tuiten bij het geven van een kus maar deze kindjes maken óf een smakgeluid óf doen hun mond open óf sissen in plaats van dat ze een smakgeluid maken. Het is zo ontzettend aandoenlijk.
Met knuffelen gaat het net zo. De één racet in zijn rolstoel op je af en botst tegen je op om vervolgens zijn sterke armen om je heen te slaan, de ander wacht tot je zelf komt knuffelen en slaat dan zijn/haar arm om je heen. Maar er is er ook één die ‘flop’ z’n hypermobiele arm over je schouder gooit als je bij hem op de grond gaat zitten en iemand anders klimt letterlijk als een aap op je als je staat en slaat zowel zijn armen als zijn benen om je heen. Anderen, die minder controle over hun lichaam hebben, rollen tegen je aan als je naast ze gaat liggen en geven daarmee aan dat ze graag bij je zijn.
Toen we drie maanden geleden bij de stichting kwamen moest iedereen ons natuurlijk nog leren kennen. Nu merken we het verschil heel duidelijk met toen. Als we nu binnenkomen op de groepen begint de één te gillen van blijdschap, de ander schreeuwt of laat een heel summier glimlachje zien, weer een ander begint spastische bewegingen te maken met een grote grijns op zijn gezicht. Zelfs de kindjes die niet zoveel kunnen als sommige anderen draaien hun hoofdjes onze kant op als ze horen dat we er zijn. Puur en alleen omdat we elke dag even komen knuffelen met ze.
Ik hoop dat we deze kinderen de afgelopen drie maanden iets moois hebben kunnen geven en dat we ze hebben laten voelen hoe mooi en bijzonder ze zijn.

Nu zijn we dan toch écht bezig met de afronding van onze periode hier. Over minder dan twee weken landen we alweer in Nederland. Wat vliegt de tijd! Er zijn genoeg dingen die we deze laatste weken willen doen hier, een deel daarvan zullen we nog kunnen doen en de rest bewaar ik voor als ik ooit nog eens terug kom.

Terwijl jullie in een hittegolf zitten wens ik jullie vanuit het koude en regenachtige Suriname veel liefs toe!