There's nothing I won't do, to spend a day with u!

Lieve allemaal.

Daar ben ik weer met een update.
Vrijdag was een rustig dagje. We zijn naar de Mall geweest (winkelcentrum) en hebben daar een Surinaams simkaartje gekocht. Daniëlle en ik delen samen één nummer omdat wij de telefoon alleen maar gebruiken voor het bellen van een taxi hier of voor het contact houden met onze huisgenoten als we geen wifi hebben. Voor anderen is het nummer alleen te bellen in geval van nood; die telefoon hebben we altijd bij ons als we op pad gaan en onze Nederlandse telefoon niet.
‘S avonds had ik even een klein dipje. Niet zozeer omdat ik Nederland miste maar meer omdat ik de groep hier in huis echt te overweldigend vind. Mensen die mij kennen weten dat ik geen alcohol drink, nauwelijks uit ga en me vooral in kleine groepjes beweeg. En dan kom je hier in een groep met 17 anderen die juist wel van het drinken en het stappen zijn en die ontiegelijk luidruchtig zijn. Ik pas daar gewoon niet zo in. Individueel vind ik de meesten echt heel erg leuk maar in zo’n grote groep kan ik mijn draai niet zo vinden. De groep is met z’n allen uit eten geweest en daarna nog gaan stappen en ik ben in het huis gebleven. In eerste instantie vond ik dat heel moeilijk maar na wat morele steun uit Nederland heb ik de avond leuk gemaakt voor mezelf; nagels gelakt, afleveringen terug gekeken (eindelijk was het internet snel omdat niemand thuis was), de huisbaas kwam nog even kletsen en ik heb geskypet met een vriendin. Al met al was het best een chille avond maar ik had toch het gevoel dat ik buiten de groep lag daardoor.

Toen ik zaterdagochtend wakker werd bleek dat helemaal niet zo te zijn. Een aantal kwamen me vragen of het wel goed ging omdat ik de avond ervoor niet mee was gegaan. En gelukkig bleek ik niet de enige te zijn die dit lastig vond.
Zaterdagochtend zijn Daniëlle en ik met nog een huisgenoot en onze huisbaas naar de Centrale Markt in Paramaribo gefietst. Wat was dat leuk!! Ik zal foto’s toevoegen aan dit blog van de markt om jullie een indruk te geven van hoe het daar was. Overal hoorde je Surinaamse swingmuziek en Surinamers achter hun kraampje schreeuwen wat ze in de aanbieding hadden. Onze huisbaas vertelde ons heel veel over alle verschillende soorten groenten en fruit en beloofde ons, dat als wij bananen, meel en suiker haalden, hij voor ons Baka Bana zou maken als we thuis kwamen; gebakken banaan in deegbeslag. Dus zo geschiedde. Daarnaast hadden Daniëlle en ik Sopropo gekocht. Dat is een groente die qua uiterlijk op een pukkelige courgette/komkommer lijkt maar qua smaak meer lijkt op witlof. Het is een hele bittere groente en in Suriname hoor je dat te eten met heel veel suiker zodat het bittere verdwijnt. Van de diëtist hadden we de opdracht gekregen om Surinaams eten te gaan proberen de komende tijd om een beter beeld te krijgen van wat Suriname te bieden heeft qua voeding. Dit was stap 1. Baka Bana en Sopropo.

Zondag zijn we met een aantal huisgenoten naar een mis geweest in de Kathedraal hier in Paramaribo. Niet omdat ik ineens bekeerd ben tot het geloof maar omdat één van onze huisgenoten, die de Pabo doet, les geeft aan kindjes die zouden zingen tijdens de mis. Ze wilde graag voor die kinderen met z’n allen daarheen. Maar ik heb me er best wel op verkeken van te voren. Voor iemand die niet gelooft (en dat is zacht uitgedrukt), is een mis van 1,5 uur best wel lang. Maar de kinderen deden het heel goed dus dat scheelde in ieder geval iets.
Daarna zijn Daniëlle en ik een ventilator gaan kopen. Die willen we al sinds we hier zijn en ineens zagen we een chinees winkeltje met relatief goedkope ventilatoren. Dus eindelijk kunnen ook wij afkoelen op onze kamers.

Maandag was de start van ons onderzoek. We zijn begonnen met observaties van een drinkmoment en het lezen van de dossiers van de bewoners. Grappig om te zien wat het verschil is tussen Suriname en Nederland. In Nederland hebben we elektronische patiëntendossiers en hebben we goede technologieën. Betheljada is volledig afhankelijk van giften, heeft een provisorisch papieren patiëntendossier en heeft niet genoeg middelen in huis om alle hulp te kunnen bieden die ze willen bieden.
We besloten na de observaties om te helpen in de activiteitenruimte omdat ze daar altijd handen tekort hebben. In die activiteitenruimte wordt er met de bewoners gezongen, gedanst, gevingerverfd, kralen geregen en muziek gemaakt. Vingerverven was voor ons denk ik net zo leuk als voor de kinderen. Heerlijk vonden we het om op het papier voor ons lekker te kliederen. En oja, ondertussen moesten we ook onze pupillen in de gaten houden want die smeerden het gerust in hun haar en op hun gezicht als we niet op zaten te letten. Na het geklieder zijn we gaan snoezelen met twee bewoners. Snoezelen wil zeggen rustig zitten/liggen in een donkere ruimte met wat rustgevend licht, muziek en geur. Eén meisje met een kalenderleeftijd van 4 jaar oud maar in het lichaam en met het gedrag van een baby lag op een matje bij mij. Daniëlle lag met een andere bewoonster op het waterbed. Die vrouw heeft een kalenderleeftijd van 40 jaar maar gedrag en het lichaam van een kleuter. Ze is vergroeid en ondervoed. Beide bewoners zijn op de groep en in de activiteitenruimte druk maar toen we met ze gingen snoezelen lagen ze beiden rustig mede door ons gekriebel.
We kwamen redelijk laat thuis dus zijn we Roti gaan halen bij een tentje vlakbij ons huis omdat we geen puf hadden om nog te koken. Ik besef me wel hoe gek dat klinkt. En ik kan het jullie ook niet kwalijk nemen als jullie denken ‘jullie hebben liggen snoezelen, hoe kunnen jullie dan moe zijn?’. Maar geloof me, al die indrukken zijn onwijs vermoeiend en buiten dat snoezelen zijn we druk aan het werk. Daarnaast slaap ik nog steeds niet heel erg goed dus ook dat vreet energie.

Vandaag zijn we ’s ochtends naar de vreemdelingendienst geweest in Paramaribo om de stempel te halen op ons visum waardoor we hier 90 dagen mogen blijven. En hoe moeilijk ze in Nederland deden om ons visum mee te geven hoe makkelijk geven ze hier de stempel. Daarna hadden we intervisie met school via het internet. Dat is toch wel een gekke gewaarwording. De eerste maand zaten we zelf nog in de klas en nu zijn wij aanwezig via een camera. Maar wel heel fijn om te horen waar iedereen mee bezig is.
Toen we daarna bij Betheljada kwamen mochten we een medewerker van de keuken interviewen. Van haar hoorden we, by the way, dat we de Sopropo verkeerd hadden klaargemaakt van de week. Dus vandaar dat het zo belachelijk bitter was. Weer wat geleerd!
Wat ons opvalt is dat het maken van afspraken veel vlotter gaat dan we van te voren dachten. Iedereen wil graag meewerken en vertellen hoe ze het hier allemaal draaiende houden. Tot nu toe gaat alles bij ons onderzoek heel voorspoedig, behalve dat onze stagebegeleider over een maand naar Nederland gaat voor een tijdje. We gaan dus nu wéér opzoek naar een nieuwe stagebegeleider. Dat is wel jammer maar aan de andere kant geeft dat juist nieuwe mogelijkheden. Ook vandaag hebben we weer dossiers gelezen en gesnoezeld met twee andere bewoners dan gister.
Echt, ik kan het iedereen aanbevelen die even tot zichzelf moet komen: ga snoezelen met mensen die het harder nodig hebben dan jijzelf. Dat contact en intieme moment met mensen die zich moeilijk kunnen uiten maar wel kunnen laten zien hoe fijn ze het vinden om aandacht te krijgen is echt het ultieme geluk! Ook het zien van hoe bewoners onderling met elkaar omgaan is hartverwarmend!!
Ik kan niet omschrijven wat deze kindjes met mij doen. Ik word zo intens gelukkig bij het zien van hun blije smoeltjes als we binnen komen of van een rustige ademhaling bij een aanraking. Al deze kindjes zijn parels en hebben iets oogverblindends. Ik wou dat meer mensen konden zien wat wij hier elke dag zien.

Na het snoezelen hebben we een eet-observatie gedaan. We zijn gaan helpen met het geven van het avondeten; pap is dat bij Betheljada want ’s middags eten zij warm.

Ook de rest van onze week zit al helemaal vol. Maar omdat we genieten van elk moment heb ik er heel veel zin in. Zaterdag staat er een dagtrip naar Brownsberg op de planning, verder zullen we vooral bij Betheljada zijn.

Heel veel liefs wederom en tot gauw weer.
Judith