Inside I feel a whole lot different

Lieve allen,

Dit blog wil ik graag beginnen met een interessant weetje.
Onder de Saramaccaners (nakomelingen van de voormalige slaven) is het gebruikelijk om een kind af te staan aan een familielid. Niet uit financieel oogpunt maar meer als er iemand in de familie is die geen kinderen kan krijgen of welke reden dan ook, dat diegene dan ook een kind krijgt om op te voeden. Het is een soort traditie wat ik best mooi vind. Zo blijft het kind in de familie en zal het altijd weten waar het vandaan komt. Sowieso is het gebruikelijk dat de hele familie zich bemoeit met de opvoeding. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen; mijn kind ook door anderen laten opvoeden. Maar het heeft wel iets. Ik vind het leuk meer over de cultuur te leren en dit is daar een voorbeeld van.

Na een maand wilden we voor het eerst gaan stappen. We leken wel bejaard. We zijn om half 9 ’s avonds naar bed gegaan om te slapen voordat we de stad in gingen. We hadden de wekker gezet om 11 uur en zouden daarna een gezichtsmaskertje opdoen en nagels lakken. We werden wakker en waren allebei zo duf als een konijn. We hadden allebei geen zin meer om te gaan en hebben echt een kwartier zitten overleggen of we nog wel zouden gaan. Uiteindelijk besloten we om in ieder geval de maskertjes en het lakken van de nagels door te laten gaan. Om 12 uur waren we wel over onze slaap heen en zijn we ons klaar gaan maken voor het stappen. Maar die muggenbulten zijn op een aantal plekken op mijn voet veranderd in grote blaren dus ik kreeg mijn schoenen niet aan, dat deed veel te veel pijn. Ik besloot op slippers te gaan want anders hadden we helemaal niet meer uit kunnen gaan terwijl we onszelf net moed in hadden gepraat. We gingen naar een uitgaansgelegenheid genaamd Tequila. Als een club naar een drankje wordt vernoemd weet je het wel. Maar we waren blij verrast dat de mannen daar zelfs minder handtastelijk en vervelend waren dan in Nederland.
Het fijne van uitgaan in Zuid- Amerika is dat er alleen maar fijne dansnummers worden gedraaid. In Nederland heb je vaak muziek waarvan ik niet goed weet wat ik ermee moet maar hier in Suriname dansen mensen veel meer. We stonden met een drankje in ons hand te dansen toen ik vaag een bekend gezicht links van mij zag. Ik loop naar dat meisje toe en vraag aan haar of het klopt dat zij in Nijmegen heeft gewoond. Waarop ze meteen zegt “Judith!!! Wat leuk!!”. Dat was denk ik het meest bizarre van wat ik hier tot nu toe heb meegemaakt; iemand uit Nijmegen tegenkomen, die bij mij op de kijkavond geweest is, aan de andere kant van de wereld, op een geheel ander continent, op dezelfde avond, in dezelfde club, in hetzelfde land tegenkomen… Wel echt ontzettend leuk!
Daniëlle en ik besloten na twee uurtjes weer naar huis te gaan omdat we de volgende ochtend al vroeg weer op moesten. We stonden op de taxi te wachten die ons naar huis zou brengen toen er een man aan kwam lopen. Hij vroeg of wij op een taxi stonden te wachten. Toen wij dat bevestigden zei hij: “Ik kan best een taxi zijn als je dat wilt”. We hebben ons blauw gelachen want het is een leuke openingszin om te onthouden. Maar natuurlijk zijn we er niet op ingegaan en hebben we braaf gewacht tot onze gecertificeerde taxi er was.

De volgende ochtend, nog brak van het stappen, stond er een paasbrunch op de planning bij de stichting. Mijn voeten waren ondertussen helemaal dik en zaten nog steeds onder de blaren waardoor ik wederom op slippers van huis vertrok. Bij de stichting aangekomen hebben we een uitgebreide paasbrunch samengesteld met aardappelsalade, paasbrood en jus d’orange. Alle kinderen werden op één afdeling geplaatst en met z’n allen zijn we begonnen aan de paasbrunch. Twee bewoners, J. en S., hadden nog geen salade gehad toen ik dit voor hen ging halen. De reactie van verzorgers was meteen: ‘J. wil niet en S. wil alleen maar gevoerd worden’. Ik dacht: ik heb op dit moment niet veel anders te doen dus ik probeer het gewoon. Ik ging tussen ze in zitten op de bank en begon eerst S. te voeren. Ze kan weliswaar zelfstandig eten maar als ze ziet dat de rest gevoerd wordt, kan ze ontzettend jaloers worden. Binnen een paar happen had ze haar salade op en ze vond het heerlijk. Ik had het lastigste voor het laatst bewaard. Dacht ik. Maar J. is verstandelijk nog geen half jaar oud en heeft dus dezelfde aanpak nodig als een baby. Bovendien weet ik ondertussen hoe ik met hem om kan gaan. Hij houdt er erg van om, net als een baby, op je schoot te zitten met zijn hoofd tegen je borst. De meeste mensen vinden dat vervelend maar ik laat hem altijd gewoon op schoot zitten. Maar niet toen ik hem eten gaf. Toen zat hij naast me. Ik deed twee keer een poging waarbij hij zijn hoofd wegdraaide. De derde keer at ik zelf een minuscuul hapje van de salade en deed ik de lepel met salade naar zijn mond. Hij deed zijn mond open en weg was de salade. Wanneer een baby aandacht tekort heeft gaat het huilen/jengelen. Wanneer J. aandacht tekort heeft gaat hij op je klimmen. Daardoor vinden veel mensen hem vervelend want hij is nogal sterk. Maar als je hem even aandacht geeft blijf hij super rustig naast je zitten zonder moeite. Hij lag met zijn hoofd tegen mijn schouder aan na het eten van de salade terwijl ik met mijn hand op zijn been liet weten dat ik er was. Dat was genoeg. De dag verliep heel soepel en het was een groot succes! Ook wij vonden het geweldig. Soms is een klein beetje geduld en aandacht alles wat iemand nodig heeft.

Maandag waren we vrij dus besloten we aan onze scriptie te werken. We hebben heel hard gewerkt en waren op een gegeven moment zo trots op onszelf dat we besloten onszelf te trakteren door naar de Paramaribo Zoo te gaan. We liepen daar binnen en het eerste wat we zagen waren apen die buiten de kooien, gewoon in de vrije natuur, rondslingerden van boom naar boom. Alle dieren die we zagen waren net anders dan in Nederland; want deze dieren komen alleen voor in Zuid- Amerika. Het was heel bijzonder! De dierentuin is kleiner dan we in Nederland gewend zijn maar alle hokken staan veel dichter bij de paden dan in Nederland dus alles was super goed te zien. Echt heel erg leuk!
Maar de beloning werd een straf toen ik (voor de derde dag op slippers) koorts begon te krijgen. We besloten naar huis te gaan en toen ik mijn temperatuur opgemeten had zijn we direct naar de dokter gegaan. Ik heb namelijk geen gele koorts vaccinatie gehad en koorts is (gek genoeg) een kenmerk van de gele koorts. We werden eerst geholpen door een doktersassistent die letterlijk bij het zien van mijn voeten zei: ‘Woowwww, wat ziet dat er verschrikkelijk uit!!’. Dat was erg geruststellend, zoals je je wel kunt voorstellen. Hij nam mijn temperatuur op met een infrarood thermometer en die gaf een relatief lage temperatuur aan. Hij maakte met zijn telefoon een foto van mijn voet en appte (!) deze naar de dienstdoende arts. De arts was op oproep beschikbaar en kwam dus in zijn normale kleding naar de praktijk. Hij constateerde meteen opnieuw een allergische reactie op de muggenbeten. Ik vroeg hem me te testen op gele koorts, hij ging hiermee akkoord maar stelde me wel gerust dat het dat echt niet kon zijn. Hij gaf me een antibioticazalf, een antibioticakuur door middel van pillen en een middeltje tegen de jeuk. Hij vroeg de arts-assistent de wonden op mijn voeten goed schoon te maken en het daarna in te smeren met de antibioticazalf. Ik moest op mijn buik gaan liggen waarna het pijnigen begon. Ik had een spijkerbroek aan dus ik vroeg aan de arts of ik later die avond wel gewoon mijn broek uit kon doen omdat hij zei dat je er vlekken van krijgt op je kleding. De arts-assistent deed er een half verband omheen voor alleen die avond. Ik reageerde met: ‘Oh dus nu kan ik mijn broek weer gewoon uit doen’. Waarop de arts met een stalen gezicht zegt: ‘Niet nu, thuis’. Ik barste keihard in lachen uit want toegegeven; het was een zeer gevatte opmerking. De arts gaf me zijn nummer zodat ik hem kon appen bij vragen en voor het bespreken van de lab-uitslagen (!). Zoiets kun je je in Nederland gewoon echt niet voorstellen!
De volgende ochtend moest ik bloedprikken om te checken of er geen organen zijn aangetast en om uit te sluiten dat het gele koorts is. Ik fietste naar de dichtstbijzijnde prikpost waar ik te horen kreeg dat ze daar niet op gele koorts konden prikken. Maar wel bij het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Zeiden ze. Na een uur gefietst te hebben (ik had me erg vergist in de afstand) kwam ik aan bij het AZP. Na nog een uur gewacht te hebben was ik dan eindelijk aan de beurt. Daar kreeg ik te horen dat ook zij niet op gele koorts kunnen prikken omdat het een vrij nieuwe ziekte is in Suriname waardoor dat nog in ontwikkeling is. Ik besloot nu toch de rest maar te laten prikken maar waar ik me wel op gele koorts kan laten testen is niet duidelijk. Ik voelde me ondertussen te beroerd om nog terug te fietsen dus heb ik een taxicentrale gevraagd mij met fiets en al naar huis te brengen. Ik had door die hele toestand onze skype-meeting met een docent op school gemist maar gelukkig was Daniëlle thuis om dat gesprek te voeren.
Vandaag is een wandelmars georganiseerd waar we met de stichting aan mee zouden doen. Dat wil zeggen twee van de vier avonden lopen met een paar bewoners. Maar omdat ik nog altijd mijn schoenen niet aankrijg, lopen ontzettend veel pijn doet en ik me niet fit genoeg voel 11 km te lopen, besloot ik van taak te ruilen met Marcia. Namelijk het uitdelen van eten en drinken aan de lopers en het brengen en halen van de bewoners naar de plek waar ze instromen. Ik baal verschrikkelijk dat ik niet echt mee kan doen met het lopen maar het is toch beter dat ik het wat rustiger aan doe.
Inmiddels heb ik de arts al voor een paar vragen geappt en hoe bizar dat ook aanvoelt, het is wel heel erg praktisch want hij reageert dezelfde dag nog en het lijntje is zo wel heel erg kort.
Zometeen ga ik terug naar het ziekenhuis om de uitslagen op te vragen van het lab en vanmiddag sta ik Daniëlle, Marcia en de andere lopers aan te moedigen vanaf de kant. Gelukkig mag ik wel nog in een Crew-Shirt van Betheljada lopen. (Oke, het is een simpel groen shirt waar Huize Betheljada op staat, maar toch, het voelt wel alsof ik er nog een klein beetje bij hoor).

Voorlopig strompel ik dus op dikke klompvoeten van plek naar plek en laat ik iedereen schrikken van hoe weerzinwekkend ik eruit zie. Klein voordeeltje: De overdreven aandacht van mannen lijkt wel minder te zijn zodra ze mijn voeten zien. Al moet ik zeggen dat ik liever ziek ben in Nederland dan in Suriname. Maar het komt vast goed. Binnenkort kan ik weer rondhuppelen, let maar op!

Veel liefs wederom van mij